Angst en Liefde - Jac Zitman

Honderd jaar geleden was verlichting met petroleumlampen nog heel gewoon. Elektriciteit werd nog nauwelijks gebruikt door gewone mensen. Radio en tv behoorde tot de toekomst. Als brandstof diende turf en kolen. Voor arme mensen was er altijd wel een stuk hout te vinden. Het leven speelde zich meestal dicht bij huis af. Er was immers nauwelijks openbaar vervoer.

Door alle communicatiemiddelen van heden ten dage is de wereld kleiner geworden dan ooit. Als er nu ook maar ergens op deze aarde iets gebeurt wat als nieuws beschouwt kan worden, dan is dit in enkele uren de hele wereld over.

Toch zijn er ook nog hele volksstammen die geen idee hebben wat zich op de rest van de aarde afspeelt. Ze leven nog helemaal in en met de natuur.

Ik kijk op tv graag naar natuurfilms. Het is prachtig om te zien hoe dieren in hun natuurlijke omgeving leven. Hoe de rangen en standen binnen een kudde zijn verdeeld. Mijn bijzondere interesse gaat uit naar dieren die in kuddes leven omdat we daar de beginselen van het menselijk gedrag heel goed te zien is. De mens is uiteindelijk ook een kuddedier, hoewel mensen vaak het idee hebben dat ze van een hogere komaf zijn. Ergens in die ontwikkeling die de mens heeft doorgemaakt zal het denken zijn ontstaan.

De eerste gedachten die ooit op deze aarde zijn gedacht moeten te maken hebben gehad met het gedrag binnen de kudde en het de zorg voor de jonge dieren. Vandaar ook dat mensen zich grote zorgen om hun kinderen en om hun positie in de maatschappij kunnen maken.

Door mijn ‘paranormale’ ogen zie ik soms de aandacht bij mensen. Aandacht is een energie net als denken en voelen. Aandacht zou je kunnen vergelijken met het licht van een lamp. Waar de lamp op schijnt wordt aandacht aan besteed. Ik zag eens een man op het strand staan, die zeer ingespannen het strand afzocht naar de een of ander. Ik zag hem niet alleen met zijn hand boven zijn ogen rondkijken, er was meer.

Ik zag hoe uit zijn hoofd een gekleurd licht kwam dat als een schijnwerper over de omgeving gleed. Hier en daar bleef het even hangen. Dan ging het weer verder. Uiteindelijk keerde de man zich teleurgesteld om en liep verder. Toch bleef zijn aandacht, zijn licht, nog een tijdje over het strand en de omgeving hangen. Later toen ik met mensen in mijn praktijk ging werken ging ik zien dat de bron van de mens aandacht is. Wanneer we gedachten en gevoelens belichten, aandacht geven, dan worden we ze ons bewust. Dat gebeurt met zaken in onszelf en met de buitenwereld. Ze komen in onze aandacht.

Nu hebben we in ons denken een persoontje gecreëerd die we ‘Ik’ noemen, ons zelf. Het is de hoofdpersoon van de film die doorlopend in onze aandacht komt en die zich afgescheiden voelt van het geen wat zich aan hem of haar voor doet. Dit Ik heeft allerlei belangen die door het lichaam worden aangegeven. Het lichaam moet sterk en gezond blijven en zich voortplanten. Met onze kinderen, geliefden en familie hebben we speciale banden, die zorgen voortbrengen. Mensen waar we aandacht voor hebben.

Vaak zie ik dat mensen te veel in hun aandacht hebben. Zorgen en angsten kunnen veel ruimte innemen. Zo veel, dat de drukte van het dagelijks bestaan er eigelijk niet meer bij kan. En vaak probeer ik dan de kern van het probleem aan te geven. We kunnen van alles uithalen om te ontspannen, maar uiteindelijk is het een heilloze weg. Om te voorkomen dat we ons leven moeten slijten ergens tussen geluk en lijden zal er duidelijkheid moeten komen. We zullen tot een andere manier van leven moeten komen.

Ik gebruik graag het voorbeeld van de, haast al weer ouderwetse filmprojector. We hebben het idee dat wij de hoofdpersoon van de film zijn. Maar, het is net als met een spannende film op de tv, het wordt tijd dat we ons realiseren dat wij de toeschouwer van de film zijn. Of nog liever, het licht dat de film beschijnt.

Wanneer we ons dit werkelijk kunnen realiseren gebeurt er iets wonderbaarlijks met onze aandacht. Het is niet langer meer een angstig vasthouden van wat belangrijk voor ons is. Het is mooi om te zien dat aandacht dan langzamerhand een voedende kracht wordt. Ik zie dan dat de energie, die in de oude situatie nog een krampachtige klauw kan zijn. Bij de mens die beseft dat hij ‘de lamp van de projector’ is wordt de energie er een van warmte, van Liefde.