Vallen en opstaan - Jac Zitman

"Ik ben blij dat ik U weer gevonden heb mijnheer Zitman", zei ze met een enigszins verbaasde blik in haar ogen. "Zoals U weet ben ik in Dokkum een tijdje bij U geweest, en daarna ben ik uw adres kwijt geraakt". Ze wist nog dat we in Bantega terecht zijn gekomen, maar verder kwam ze niet. Omdat ze me weer nodig had belde ze zomaar iemand in Bantega op die, tot haar verbazing, "Even in de krant moest kijken" en zo mijn telefoonnummer kon geven.

Jaren geleden kwam ze bij me omdat haar jongste zoontje, toen nog heel klein, het altijd zo benauwd had. Volgens de artsen was de kleine man voor alles heel allergisch, maar na een behandeling van een klein half jaar had ik het genoegen om hem genezen te kunnen verklaren.

Met haar man heeft deze vrouw een bedrijf opgericht, een installateurs bedrijf. Hij doet het werk buitenshuis, zij de hele administratie. Samen hebben ze het bedrijf op gebouwd, met veel vallen en opstaan. Een paar keer is het haast mis gegaan, maar door de buikriem aan te trekken kwamen ze er weer bovenop.

Ook privé waren er een paar zwarte bladzijden te vinden in hun levensboek. Toen hun kleine dochter door een tragisch ongeluk om het leven kwam, leek hun wereld totaal in te storten. Weken lang hebben ze verdoofd rond gelopen, er kwam geen werk meer uit hun handen, niets was nog belangrijk.

Maar zij was sterk en nam de touwtjes in handen. "We hebben nog twee kinderen" stelde ze nuchter. "We moeten weer verder". Terwijl haar man nog helemaal niet in staat was om weer te gaan werken had zij de leiding van het bedrijf op zich genomen. Haar inzet en kracht zorgde ervoor dat het beter ging dan het ooit geweest was. Na een jaar het gezin, het bedrijf en ook nog haar overspannen man op de been gehouden te hebben draaide alles weer zoals het moest. Haar man werkte weer als voorheen, en zij deed weer als van ouds de administratie, en het huishouden, levend met de pijn om haar overleden dochtertje.

Maar nu was de volgende klap gekomen, juist nu het allemaal weer een beetje goed leek te gaan. En deze klap was vreselijk hard, ze wist niet meer hoe ze verder moest.

"Ik ben zo kwaad op mij zelf" zei ze toen ze met tranen in haar ogen haar verhaal vertelde. "Dat juist ik zo stom kon zijn, dat ik niets in de gaten had".

Het was een lang verhaal wat ze mij vertelde, maar in het kort kwam het op het volgende neer. Haar man had een andere vrouw ontmoet, en deze relatie duurde al enkele jaren, zonder dat zij het eerst in de gaten had. Het was een veel jongere vrouw, en ze waren hevig verliefd op elkaar. De man had besloten dat zijn vrouw, mijn bezoekster, maar ergens anders moest gaan wonen. Met zijn nieuwe vrouw kon hij dan verder gaan zoals het was. Oh, hij zou haar niet slecht achterlaten, zij en de kinderen zouden niets te kort komen.

"Wat moet ik doen?" vroeg ze zich vertwijfeld af. "Ik heb me nog nooit zo rot gevoeld, in mijn hele leven niet". "Moet ik nu na al dat harde werken, na al dat getob het veld ruimen voor een ander". Voorlopig had ze besloten in haar huis, bij het bedrijf te blijven maar, het werd steeds moeilijker. Haar man was haast nooit meer thuis, en de nieuwe vriendin had ook al contact met haar opgenomen. Niet om te praten over de problemen, maar om haar uit te schelden omdat ze haar biezen nog niet gepakt had. Zij, de nieuwe vriendin, had nu toch recht op alles, en mijn bezoekster mocht de liefde van de twee tortelduifjes niet in de weg staan.

Door de hele situatie was mijn bezoekster aan het einde van haar Latijn. Lichamelijk had ze allerlei klachten, en slapen deed ze alleen nog op slaaptabletten. Hoe moest ze verder? Kon ik haar helpen?

Staande op de balans

Nog voor ze uitgesproken was "zag" ik een grote wip voor me die precies in balans stond. Haar man en kinderen en het bedrijf waren op die wip, die balans aanwezig. De vriendin van haar man stond aan hem te trekken, maar midden op de balans stond mijn bezoekster. Met haar sterke benen hield ze de balans in evenwicht.

"Je kan het allemaal niet aan je man overlaten" vertelde ik haar. "Hij kan het bedrijf niet leiden, en daar door kan hij jullie op die manier ook niet onderhouden". Zoals zo veel vrouwen die door hun man bedonderd en afgewezen worden had haar zelfrespect een enorme deuk gekregen. Ze was al van plan hem zijn zin te geven, en verder te leven in afwachting van zijn goedertierenheid.

Ik adviseerde haar om de hele situatie los te maken van de emoties, van de pijn van verdriet en teleurstelling, hoe moeilijk dit ook was. Dan was ze in staat alles op een zakelijke manier te benaderen. Dit was een zaak voor specialisten, en ik raadde haar aan een goede advocaat in de hand te nemen, en het bedrijf te verkopen. "Die zaak van jullie is niet van hem alleen" bracht ik haar nog eens onder de aandacht. "Hij is voor de helft van ieder van jullie".

Bij haar binnen komst had ze er uitgeblust uitgezien, nu begon ze weer te stralen, het was duidelijk dat ze weer een lichtstraaltje zag. Onder het behandelen was het als of er donkere wolken om haar weg trokken, en daar onder zat nog steeds de sterke vrouw die ze altijd is geweest.

Bij ons afscheid "zag" ik haar ineens omringt met allemaal bloemen, emmers vol bloemen. "Een bloemenwinkel, is dat niets voor jou?" vroeg ik haar. Ze keek me lachend aan, "Heb ik altijd al willen doen, maar twee zaken, dat kon natuurlijk nooit".

Vorige maand heeft ze een winkel geopend met bloemen en alles wat er tegenwoordig bij hoort en het gaat, zoals ik al verwachte, fantastisch.