Uittreding - Jac Zitman

Toen ik in bed stapte was mijn vrouw al in een diepe slaap.

Mijn ogen gleden over het witte plafond, door de slaapkamer.

Ik zag de wekker naast het bed staan.

Plotseling realiseerde ik me dat ik zo liggend op bed die wekker helemaal niet op deze manier kon zien.

Ook de rest van de kamer kon ik nooit vanuit deze hoek bekijken,

Tot mijn verbazing realiseerde ik me dat ik aan het voeteneind van het bed stond.

Ik zag mijn vrouw liggen slapen en daarnaast.... lag ikzelf!

Mijn lichaam lag daar dus rustig te slapen en ik stond daar van een afstand naar te kijken. Er was helemaal geen angst voor wat me overkwam, ik voelde me heel gewoon. Nieuwsgierig als ik ben besloot ik wat meer om me heen te kijken, om te zien of er zo zonder lichaam wat te beleven viel.

In de parapsychologie wordt uitgebreid over dit soort gebeurtenissen geschreven.

Men noemt het een uittreding.

De geest komt dan los van het lichaam en is geheel bewust terwijl het lichaam in een diepe slaap is.

Sommige weten te vertellen dat het geestelijke lichaam, dat dus wakker is, met een soort navelstreng maar dan goudkleurig, aan het gewone lichaam vastzit.

Met de dood zou die streng dan verbroken worden,

Of dat allemaal zo is kan ik gelukkig uit eigen ervaring niet zeggen.

In de literatuur zijn verhalen bekend van mensen die zo met hun geest hele reizen ondernemen. Niet alleen in de ons bekende wereld maar ook in verschillende sferen,

Waar ze dan gelijkwaardige andere geestelijke mensen ontmoeten.

Terwijl ik zo eens om me heen keek zag ik een kleurig schijnsel wat mijn aandacht trok.

Ik wist niet waar ik was, maar toen ik mijn aandacht op dit schijnsel vestigde leek het alsof ik door een sluis in een totaal andere wereld kwam.

Het was er vol kleuren en het leek me er wel mooi.

Maar plotseling doemde er overal om me heen allerlei mensachtige figuren op.

Ze waren walgelijk om te zien, en ik rook een onaangename rottende geur.

Veel van deze figuren waren beladen met sieraden, en bij verschillende puilde het geld uit hun zakken.

Sommige liepen met grote bijbels en kruizen rond, om hun godsdienstigheid te laten blijken. Weer anderen hadden boeken bij zich, en instrumentarium om voor wijs door te gaan. De afschuwelijke seksuele taferelen zal ik U hier maar besparen. Zelfs de ergste griezelfilm is nog aardig vergeleken met de mensen die ik hier aantrof.

Ze deden allemaal moeite om mij te grijpen, overal waren hun enge, grijpende handen.

Ik werd zo verschrikkelijk bang, dat het leek als of alle angst die ik ooit had gehad op dit moment in me aanwezig was.

Met een klap schoot ik terug in mijn lichaam en werd er weer één mee.

De dagen na deze vreemde gebeurtenis was ik ontzettend kwaad op mijzelf. Ik was kwaad omdat ik zo bang was geworden. Hier door was ik terug gedeinsd en had ik me laten beperken. En dat is het ergste wat me kan overkomen, me laten beperken, want dat geeft een gevoel van engheid en kost me mijn vrijheid.

Die mensen, die ik tijdens mijn uittreding had gezien leefde, in mijn optiek van toen, in de hel. Maar, zo bedacht ik mezelf, ook deze mensen zijn diep van binnen goed, hoe naar het ook was dat ze zo walglijk waren, en hoe ze ook hun best deden mij te grijpen, en één van hen te maken.

Diep van binnen is ook bij hen liefde, maar het probleem is dat ze dit niet weten en nu lopen te pronken met hun lichaam, bezit of kennis. Nee, ik was niet tevreden over mijn gedrag, ik had me nooit door mijn angst mogen laten leiden.

Het zal veertien dagen later zijn geweest toen ik weer een uittreding had.

Weer stond ik aan het voeteneind van het bed te kijken naar mijn slapende lichaam en weer was er dat kleurige schijnsel. En net als de vorige keer stond ik tussen die stinkende, walgende mensen die me wilde grijpen.

Even was er, net als de vorige keer, die angst, maar nu begreep ik dat het niet mijn angst was, maar die van deze mensen en kon ik het opzij zetten. Ik keek ze aan en besefte dat ook zij van binnen het Licht waren, ik voelde mededogen. Toen smolt die hele massa van mensen voor mijn ogen weg, en zag ik een prachtig wit licht verschijnen. Dit licht gaf me een heerlijk gevoel van blijdschap, en ik voelde hoe ik langzaam naar dit licht toe gleed.

Ook in dit licht zag ik menselijke gedaanten, maar veel ijler en zachter dan in die vreselijk, vorige situatie.

De eerste die ik herkende was mijn Oma, die daar als een soort engel stond te schitteren.

Ook zag ik Jezus en Boeddha en andere wijze mensen die dit licht vormde, maar er ook door gevormd werden. Ze keken me bemoedigend aan, alsof ze wilde zeggen "Het is goed zo".

En terwijl ik wegsmolt in dit Licht had ik het gevoel als of ik eindelijk thuis kwam,

Er kwam een "weten" over me, wat me vertelde dat ik voor eens en altijd met angst had afgerekend.

En, als ik dit nu zo opschrijf besef ik dat ik sinds die nacht nooit meer angstig ben geweest.

Ik heb geleerd niet meer voor angst op de vlucht te slaan en daar mee de grootste vijand van de mens, zijn eigen angst, verslagen.