Spook op de trap - Jac Zitman

Zo nu en dan word ik gevraagd om in het westen van het land te komen werken. Ik zou dan in de praktijkruimte van collega’s kunnen werken die het veel te druk hebben. Die zitten met enorme wachtlijsten en zouden me er graag bij hebben. Zelf heb ik hier helemaal geen behoefte aan. Ik ben zeer tevreden met mijn rustige leventje en ben blij dat ik zelf geen wachtlijst heb. Dat geeft me de gelegenheid om de tijd voor mijn patiënten te nemen. Voor de centjes zult u zeggen. Maar wanneer ik zo eens om me heen kijk zie ik dat hoe meer mensen aan materiele zaken hebben verzameld, des te drukker hebben ze het. Je ziet ze maar draven van hot naar her om de boel in de gaten te houden. Aan het eind van hun leven geven ze al dat bezit dan ook nog eens door aan hun erfgenamen. Die krijgen dan ook zo’n leven van rennen en vliegen. Daar komt bij dat we hier prima bereikbaar zijn. Sommigen vinden Friesland nog wel heel ver weg. Zo belde er vorige week een dame uit Utrecht voor een consult omdat ze geen kinderen kunnen krijgen. Ze vroeg me een afspraak te maken voor dat ze op vakantie naar Australië gaat. Toen ze mijn adres opschreef en zich realiseerde waar we precies wonen zag ze er toch maar van af. Te ver weg.

Door dat we tegenwoordig internet hebben is het hier rustiger aan de telefoon geworden. De meeste vragen die ik krijg komen nu per e-mail binnen en kan ik beantwoorden wanneer het mij uitkomt. Enige tijd geleden kreeg ik een telefoontje van een jonge vrouw die last had van spoken. Ze was door een of andere hulplijn naar mij doorgeschakeld en vertelde mij haar verhaal. ‘We wonen hier nu een paar jaar’, vertelde ze, ‘en altijd heeft er een nare, enge sfeer op de overloop gehangen’. ‘De laatste tijd horen we regelmatig voetstappen op de trap terwijl dit op dat moment niet kan’. Nog voor ik wat verder kon vragen vertelde ze me dat ze bij navraag onlangs in de buurt had gehoord dat de vorige bewoner van het huis zich boven in het trapgat door ophanging van het leven heeft beroofd. ‘Zit de geest van die man nu hier nog in huis?’, Vroeg ze me angstig.

Gedachten zijn krachten. Alles wat we denken laat zijn sporen na. Hoe emotioneler de gedachte, des te sterker is de afdruk die dit achter laat. Angst is een sterke emotie die gedachten sterk kleurt. En dat kan heel lang blijven zitten. Dat heb ik wel gemerkt bij heel oude voorwerpen waar soms nog emoties aan zitten van mensen die eeuwen geleden leefden. De sfeer in het trapgat waar de man zich ophing is heel zwaar, dat kan men zich wel voorstellen. Te meer doordat er ook nog eens veel angst bij is ‘aangebracht’ door mensen die dachten dat het daar spookt. En ik kan het niet vaak genoeg zeggen, spoken bestaan niet. Er kunnen allerlei beelden blijven hangen op zo, n plek, maar het is niet zo dat het een overleden persoon zelf is die daar rondstapt. Het is de angst van de mensen zelf die tot de vreemdste verschijnselen kunnen zorgen. Ieder geluid wordt op het laatst vanuit onze angst geïnterpreteerd. Vanuit de voorstelling die wij van zo, n plek gemaakt hebben. In dit geval de overledene die daar nog rondwaard. Vooral kinderen en mensen die hier gevoelig voor zijn kunnen hier veel last van hebben.

Na bovenstaande verhaal verteld te hebben gaf ik de vrouw de raad om eens samen met haar man te praten over wat er in hun huis gebeurt is. Het is toch erg dat iemand zo in de problemen is gekomen dat hij zich zelf van het leven berooft. Daar mag je wel even bij stilstaan en het is geen rede voor angst. Wanneer we bewust zijn van zo, n plaats, waar zulke sterke emoties zijn blijven hangen, is het verstandig deze te reinigen. Anders kunnen we daar gedachten opvangen die we voor onze eigen gedachten aanzien. Angsten beleven en deze voor onze eigen angsten aanzien. Zo, n plek wordt dan steeds donkerder en enger.

Door dan met respect een kaarsje te branden ter plaatse. Door de zware angstige sfeer in het licht van de openheid te plaatsen. Door het wegvallen van de angst, zijn we reinigend bezig.

Een tijdje later had ik een tante van de vrouw aan de telefoon. Ze had het nummer van haar nicht gehad en wilde mij om raad vragen. ‘Hoe gaat het nu bij uw nicht thuis?’ Vroeg ik haar. ‘Oh, daar is het nu rustig hoor’, vertelde ze me, ‘Niets meer aan de hand’