Borstafzetting & duivel - Jac Zitman

Het was een klein, mager vrouwtje van rond de vijftig jaar oud. 

Ze deed heel schichtig en het was voor iedereen duidelijk te zien dat deze vrouw meer dan genoeg problemen had.

Ze vertelde me dat ze tot 6 jaar geleden altijd onderwijzeres was geweest aan een lagere school. Getrouwd was ze nooit, omdat ze met de jongen waarop ze op haar 23e hevig verliefd werd niet mocht trouwen. "Hij was van een ander geloof" vertelde ze me, en het vochtig worden van haar ogen verraadde de pijn die deze gebeurtenis had achtergelaten. "Mijn vader en moeder wilde niet dat ik met hem omging, en hebben me gedwongen de verkering uit te maken" ging ze verder. "Ook de rest van de familie wilde niets meer met me te maken hebben als ik het met hem zou doorzetten". "Het was een fijne jongen, maar het mocht niet zo wezen" eindigde ze met een berustende zucht.

Ach, ze had zich wel gered, en op de school waar ze werkte had ze het altijd goed naar haar zin gehad. Ze woonde in een klein nieuwbouw huisje samen met haar oude rode kat die ze "Goedzak" noemde.

Maar toen had ze ineens een bobbeltje in haar linkerborst en in het ziekenhuis werd de hele borst weggehaald. Daarna volgde nog een periode van bestraling wat ze veel erger had gevonden dan de operatie zelf. En nu was ze op, ze kon niet meer en wist ook niet hoe ze verder moest. Met niemand kon ze over haar problemen praten. Niemand had een luisterend oor voor haar, niemand van haar familie, of van de kerk waartoe ze behoorde. Oud collega's waren nog één keer langs geweest met een fruitmand, en daarna niets meer.

Als of ze nog niet genoeg had meegemaakt, was haar baarmoeder ook niet in orde, zoals ze het zelf omschreef. Ze vloeide met wel vier keer in de maand en voelde zich zo slap als een vaatdoek. "Naar de dokter ga ik niet" zei ze vastberaden, "Ik ben het allemaal zat, laat me maar".

In ons eerste gesprek heb ik al dadelijk gesteld dat ik toch wel graag wilde dat ze ook naar de dokter zou gaan. Vooral met haar achtergrond van kanker konden we geen risico's nemen. Gelukkig bleek dat er geen sprake was van uitzaaiingen aan de baarmoeder, maar van een kleine vleesboom. Toch wilde de oud onderwijzeres niet verder bij de dokter onder behandeling, en ze vertrouwde erop dat ik haar ook wel kon helpen. Haast een jaar lang is ze bij mij onder behandeling geweest, en stukje bij beetje kwam ze weer beter in haar vel te zitten. Tegen het voorjaar was ze weer helemaal opgebloeid en op een keer kwam ze vrolijk lachend binnen. "Ik heb een alleenstaande reis naar Portugal geboekt" zei ze glunderend. "Deze zomer ga ik voor het eerst van mijn leven naar het buitenland met allemaal alleenstaanden van mijn eigen leeftijd". "Misschien is er nog een aardige man bij" grapte ik voorzichtig. "Nou, dat zou wel heel mooi wezen", zei ze met een olijke glimlach over haar gezicht.

Het was prachtig om te zien hoe deze lieve vrouw die eerst als een zielige grijze mus binnen kwam, nu weer zo levenslustig was geworden, ze had echt zin in het leven.

Toen was er de verjaardag van haar zwager, en ze ging gewoontegetrouw 's avonds op visite. Alle broers en zussen (ze kwam uit een groot gezin) waren met hun aanhang aanwezig. Ze kreeg veel complimenten omdat ze er weer zo goed uitzag. En toen maakte ze de grootste vergissing van haar leven. Ze wist hoe er in hun kerkelijke kringen over een magnetiseur als ondergetekende gedacht werd. Die magnetiseurs waren in de ogen van deze kortzichtige mensen de handlangers van de duivel. Ze maakte je dan wel beter, maar zo geloven ze bij dit kerkgenootschap, je ziel is verloren.

En toch vertelde ze dat ze al die tijd bij mij onder behandeling was geweest, en dat ze daardoor zo opknapte. De familie was woedend en teleurgesteld dat ze juist door mijn behandelingen zo was opgeknapt.

Elke avond na deze verjaardag kreeg ze bezoek van haar familie samen met andere kerkleden, die haar weer op het "rechte pad" wilden brengen. En maar tegen haar aanpraten, en maar vertellen hoe slecht het allemaal was geweest om bij de handlanger van satan onder behandeling te gaan. Zo'n vakantie kon natuurlijk ook niet, wat zou haar overleden moeder daar wel niet van gedacht hebben. Hoeveel verdriet zou haar oude vader wel niet hebben als hij dit allemaal wist. De druk werd de oud onderwijzeres te veel en ze annuleerde de vakantiereis.

Ook deed ze de belofte om zich nooit meer door mij te laten behandelen. "Het spijt mij zo mijnheer Zitman" vertelde ze me over de telefoon. "Ik bedank u voor alles wat u voor mij gedaan heeft, U hebt mij fantastisch geholpen, maar ik ben van hun beweringen helemaal in de war".

Helaas bleef haar familie maar door prediken, waar door de arme vrouw helemaal met zich zelf in de problemen kwam. Hierdoor stortte ze volledig in, ze kreeg angstaanvallen en durfde de straat niet meer op. Ook begon ze zichzelf pijn te doen en raakte helemaal in de war. Ze kon niet meer alleen thuis blijven en haar huisarts liet haar opnemen in een psychiatrische kliniek. Daar werd ze niet meer bezocht door haar familie en al helemaal niet door de leden van haar kerk. Als deze vrouw al iets van een duivel ervaren heeft dan heeft ze die gezien in de liefdeloosheid van deze zich christen noemende mensen. Gelukkig behoren ze tot een kleine kerk, hoewel ik het liever een sekte noem, en gaan de meeste Christenen niet zo drammerig en beschuldigend met andere om.

Onlangs hoorde ik dat de oud onderwijzeres haar rust gevonden heeft, ze is in de kliniek overleden.