Astma - Jac Zitman

Frankie was zo'n twee jaar oud toen hij, met z'n moeder, bij mij in de praktijk kwam. In die eerste jaren van z'n leven was hij niet anders dan ziekenhuis in, en uit geweest.

'De eerste weken was Frankie eigenlijk een gewone baby' vertelde zijn moeder Jolanda mij, 'maar daarna begonnen de problemen'. 'Frankie bleef op Eén zij liggen, en wilde absoluut niet op de andere zijde liggen'. 'De keren dat hij in zijn jonge leven is opgenomen met keel- en long ontstekingen zijn nu al niet meer te tellen', aldus zijn moeder. 'De doktoren hebben gezegd dat Frankie astmatisch is, en dat we nu neus en keel amandelen moeten laten verwijderen' 'Omdat hij heel erg allergisch voor van alles is, hebben we de vloerbedekking in huis vervangen voor zeil, en ook de rest van het huis is helemaal op Frankie ingericht'. 'Eigenlijk moeten mijn man en ik ook nog stoppen met roken', verteld Frankie's moeder, Jolanda mij, maar dat lukt niet zo, en nu roken we alleen nog in het schuurtje'. 'Kunt U ons helpen mijnheer Zitman, om het voor Frankie zo aangenaam mogelijk te maken?'

In het boek, met allerlei stukjes uit mijn praktijk, dat in de wachtkamer ligt, komen we het verhaal van de kleine Frank ook tegen. Zelfs het kladblaadje wat ik toen, 10 jaar geleden gebruikte is bewaard gebleven. Op deze manier weet ik in dit geval nog heel precies welke diagnose ik stelde en hoe de problemen werden opgelost. Ik kreeg een beeld voor ogen van een ouder zusje, die zonder dat haar ouders het wisten haar kleine broertje uit zijn wieg haalde om te knuffelen. Hierbij was wat misgegaan, en was bij Frankie een zenuw in de rug beklemd geraakt. Zo ontstond een storing in de darmfunctie, waardoor in de darmen toxines (gifstoffen) ontstaan die zich in de vorm van ontstekingen uiten. Zoals bij zoveel baby's en jonge kinderen, is het keel, neus en oren gebied een zwakke plek en zo ook bij Frankie. Door de vele antibiotica die hij, vaak terecht, kreeg was zijn darm flora alleen maar slechter geworden en een vicieuze cirkel dreigde te ontstaan. Ik stelde Jolanda, de moeder van Frankie voor om de kleine man niet alleen te magnetiseren, om de blokkade in zijn ruggetje op te heffen, maar ook om hem op een streng dieet te zetten.

Nu kunt U zich wel voorstellen dat een kind van twee jaar, die zo'n ziekte geschiedenis achter de rug heeft, niet veel over heeft om bij te zetten. Zo'n mannetje een dieet geven liet zijn moeder dan ook wel even de wenkbrauwen fronsen. Maar, toen ik haar vertelde dat dit de enige manier was om de darmen schoon te krijgen, wilde ze het wel proberen.

De voedingsvoorschriften voor Frankie waren als volgt: 's morgens, op zijn nuchtere maag kreeg hij eerst twee kinder lepeltjes met kwark. Dan om elf uur, en 's middags om drie uur moest men Frankie een halve kinderlepel levertraan geven. Hoe zijn moeder het er bij het kleine mannetje in heeft gekregen weet ik niet, maar het is toch gelukt. Verder moest Frankie 'gewoon' eten, maar er waren heel wat voedingswaren die hij absoluut niet mocht. Ik noem hier de voedingswaren die verboden waren: Melk, varkensvlees, bladgroente, rauwkost en kip. Met vlees en vis moest men voorzichtig zijn, dit moest vers en goed gaar zijn, en Frankie mocht er maar heel weinig van. Ik hield Jolanda voor, dat wat vlees en vis betreft, Frankie 'koosjer' moest eten. Dieren die zelf dieren eten carnivoren dus, waren voor het zieke jongetje verboden.

Ook het eten wat maar enigszins 'branderig' overkomt was verboden evenals extra vitamine, fluor, kalk en dergelijke. Drankjes met koolzuur moesten vermeden worden, even als kant en klaar maaltijden en andere voedingsmiddelen die 'Kant en klaar' zijn, dus ook geen mayonaise en dergelijke.

Twee maanden lang is moeder jolanda één keer in de week met Frankie bij mij langs geweest. Het dieet werd heel goed gevolgd en Frankie knapte ziende ogen op. De laatste behandeling die het kleine jongetje van mij kreeg was precies tien jaar geleden, mei 1988. Toen waren alle problemen voorbij.

Enkele maanden geleden kwam een jongen met zijn beppe mee, die bij mij onder behandeling is. 'Kent U hem nog?', vroeg beppe, 'dit is onze Frank, weet U nog wel?'

Nu heb ik een geheugen als een zeef, en ik kon de grote, stevige knaap die voor me stond helemaal niet plaatsen. 'U heeft een foto van mij in dat boek in de wachtkamer' zei hij, 'ik ben Frank, die als baby bij U kwam, met astma'. 'Mijn amandelen zijn nooit verwijderd, en ik eet nu gewoon alles, vertelde Frank, behalve die vieze levertraan, die heb ik later nog eens geproefd, maar dat vind ik toch wel heel vies'. 'Toch is levertraan nog altijd een goed middel, voor al voor de weerstand bij longproblemen' hield ik hem voor. 'Gelukkig heb ik het niet nodig' stelde Frank, 'want mij mankeert niets'.