Kinderwens en abortus - Jac Zitman

Deze zomer kregen ze hun eerste kindje, een dochtertje, en die kwamen ze me de afgelopen week laten zien. Anderhalf jaar geleden waren ze voor het eerst bij mij in de praktijk gekomen, omdat ze geen kinderen konden krijgen. Eerst waren ze naar de huisarts geweest, daarna naar specialisten, die alle technieken hadden toegepast om hun kinderwens helpen te verwezenlijken. En ze waren tot het uiterste gegaan, maar helaas zonder enig resultaat. Zes maanden nadat we begonnen met de behandeling was ze zwanger. Nou, dat was natuurlijk geweldig, vooral omdat ze nog nooit echt zwanger was geweest. Maar helaas, na twee maanden zwangerschap werd de zwangerschap afgebroken door een miskraam. Ze waren helemaal ontdaan toen ze me dit nare nieuws kwamen vertellen.

‘Laten we het proberen positief te houden’, hield ik ze voor. ‘Nog nooit eerder, met al die technieken, was er een zwangerschap, we weten nu, dat een zwangerschap niet uitgesloten is’. Na twee maanden, in het najaar van vorig jaar, was ze, tot haar eigen verwondering, weer zwanger. En, hoewel ze eerst heel bang was voor weer een miskraam is de verwondering gebleven. Ze verwonderde zich er over hoe haar lichaam veranderde, bij het voelen van het nieuwe leven in haar buik, en vooral toen haar kleine meisje geboren werd. ‘Door haar geboorte ben ik het leven met heel andere ogen gaan zien, vertelde de jonge moeder mij. ‘Niet alleen verwonder ik me over mijn dochter, maar ik zie nu dingen die ik vroeger niet zag’. "Het verwondert me nog het meest dat ik zo veranderd ben dat ik zo'n andere kijk op het leven heb gekregen’. ‘Kunt U mij verklaren hoe dat nu komt?’

‘Ja, ik zou een heel verhaal kunnen houden’ zei ik haar. ‘Maar eigenlijk is het allemaal heel simpel, je bent gewoon een nieuwe fase in je leven binnen gegaan’. ‘Je bent moeder geworden, en dat gaat veel verder dan alleen een kind krijgen’. ‘Een moeder staat in contact met al het leven, en dat is niet onder woorden te brengen, het is wonderbaarlijk’.

Jaren geleden was ze al eens bij mij onder behandeling geweest, na een ongeval waar ze nek klachten bij opgelopen had. Gelukkig was alles weer in orde gekomen en had ze de baan, die ze indertijd haast moest opgeven, kunnen behouden. ‘Ik wil met U praten over een probleem dat ik heb’. zei ze toen ze voor mijn bureau had plaats genomen. Haar ogen werden vochtig en haar witte gezicht werd nog witter onder haar rode bos krullend haar. ‘Ik heb een vriend waar ik al jaren mee optrek, echt een maatje, maar we zijn altijd apart blijven wonen’. ‘Sinds enige maanden gaan we zo nu en dan met elkaar naar bed, en ik heb ontdekt dat ik enige weken geleden zwanger ben geraakt’. ‘Maar ik wil helemaal geen kind, ik moet er niet aan denken dat ik moeder moet worden’. ‘Dan ben ik mijn vrijheid kwijt, en weet U mijnheer Zitman, eigenlijk heb ik gewoon een hekel aan kleine kinderen’. ‘Ik heb besloten om een abortus te laten plegen, dan ben ik er van af’. ‘Maar, ik ben bang dat ik na die abortus problemen kan krijgen, want het is toch een ingreep, en ik heb geen zin dat mijn hele hormoonstelsel in de war raakt’.

Dit laatste was niet onvoorstelbaar, omdat ik me herinnerde dat ze ook al niet goed tegen de pil kon. Wat voor merk pil ze ook gebruikte, steeds werd ze hierdoor erg depressief. We hebben lang gepraat over de mogelijkheid om dit kindje, wat ze bij haar droeg, toch gewoon te laten komen want abortus is zo definitief, dat kan niet teruggedraaid worden. Ik adviseerde haar om toch eerst met haar ‘maatje’, die de vader is, te praten, want dat was nog niet gebeurd.

Toen ze een week later weer bij mij kwam, was ze veel positiever over het moederschap geworden. Haar zo negatieve houding van de vorige week was geheel verdwenen, en daar was ik heel blij mee. Ze had besloten om met de vader te praten, want alleen een kind krijgen leek haar helemaal niets. Ik beloofde haar, dat ik haar onvoorwaardelijk zou helpen of ze het kind nu liet komen of niet. ‘Als het allemaal te moeilijk wordt wil ik het kind desnoods voor je opvoeden’, bood ik haar zelfs aan. Maar dit laatste vond ze niet nodig. ‘Als ik dit kindje laat komen moet ik het ook opvoeden’.

Twee weken later kwam ze weer bij me. Er was iets leegs, iets mistigs over haar gekomen. "Ik heb het enkele dagen geleden laten weg halen" zei ze met een niets zeggende blik. ‘Met die vriend wordt het nooit wat, hij wil absoluut geen kind’. Toen ik haar lege ogen zag, en haar gespeelde flinkheid, liep er een rilling over mijn rug. ‘Toch weet ik nu echt wat ik wil’, zei ze me terwijl ik opeens lichtjes in haar ogen zag. ‘Ik wil een lieve man en dan wil ik gewoon moeder worden’.