Problemen met kinderen - Jac Zitman

Druk van de maatschappij te groot

De druk die de maatschappij op het leven van mensen legt wordt in vele opzichten te zwaar gevonden. Twee inkomens is voor een gezin eerder regel dan uitzondering. Sommige mensen hebben het zelfs nog te druk om hun eigen kinderen naar de crèche te brengen. Een vrouw die onlangs bij mij in de praktijk kwam vertelde me over haar werk in het kinderdagverblijf. Ze werkte er nog maar enkele dagen toen vroeg in de ochtend een auto voor de deur stopte. Met draaiende motor drukte de bestuurster de baby in haar handen en met een ‘Tot vanavond’ verdween ze even snel als ze gekomen was. ‘Ik had geen idee wie dit kindje was’, vertelde ze. Toen ze dit aan haar collega’s vroeg stelde deze voor even te wachten tot de rest van de kinderen waren gearriveerd. Dan zou het wel duidelijk worden welk kind dit zou zijn.

Het is niet verwonderlijk dat het grootste deel van de kalmerende medicijnen door vrouwen worden gebruikt. Vrouwen, moeders worden min of meer verplicht te werken. Dit betekent dat hierdoor het contact met hun kinderen en hun gezin voor een groot deel van de dag naar de tweede plaats wordt geschoven. Volgens de damesbladen is dit allemaal prima voor zowel de moeder als voor het kind. Moeder kan zich ‘ontwikkelen’, kinderen worden er ‘zelfstandig’ van. Helaas gaat men voorbij aan de sterkste en daar door belangrijkste band die tussen mensen bestaat. De band tussen moeder en kind. Een band die er voor moet zorgen dat het kind van uit een gevoel van veiligheid volwassen kan worden. Deze band gaat veel verder dan het weten dat moeder en kind bij elkaar horen. Het is een gevoelsband die er voor zorgt dat de mens een sociaal wezen is. Een gevoelsband die bij verstoring verantwoord is voor ernstige psychische en sociale problemen in het gezin.

Geregeld word ik in mijn praktijk geconfronteerd met kinderen met gedragsproblemen. Ze zijn erg druk en nauwelijks te corrigeren. Vader en moeder worden er ‘Hartstikke gek’ van. Een tijdje geleden vertelde een vader mij dat hij schrok van zich zelf. ‘Soms heb ik de nijging om mijn eigen kind wat aan te doen’. De moeder en vader van het kleine meisje wisten zich geen raad meer. Op school was er verder niets aan de hand. Alleen thuis was ze echt niet meer te hanteren. Ze was brutaal en vroeg constant negatieve aandacht. Het kleine meisje van acht jaar oud had inmiddels het hele circuit van de geestelijke gezondheidszorg doorlopen. Psychologen, psychiaters en gedragstherapeuten waren echter tot de conclusie gekomen dat slechts medicijnen en heel strenge regels in de opvoeding ‘de oplossing’ waren. Het ging zelfs zover dat de behandelende kinderarts het advies gaf om tegen de voorschriften in een dubbele dosis kalmerende medicijnen toe te dienen. Gelukkig hadden de beide ouders het sterke gevoel, een intuïtie, dat dit niet de oplossing kon zijn. Toen ik het kleine meisje door mijn praktijkruimte zag scharrelen zag ik meteen dat met haar niet zo veel aan de hand was. Het probleem lag helemaal niet bij haar. Het probleem lag bij moeder die de verbindingslijntjes binnen haar gezin uit haar handen had zien glippen.

Wat gebeurt er nu als vrouwen de touwtjes, de gevoelsverbindingslijntjes binnen hun gezin dreigen te verliezen? De kinderen zijn de eerste die deze verbinding met hun moeder voelen wegvallen. Ze reageren hier op met heel veel aandacht vragen. Dit kan zijn door heel lastig te worden, door allerlei kwaaltjes te krijgen, of door zichzelf af te sluiten van de wereld om hen heen. De oudere kinderen gaan hun heil buiten het gezin zoeken met alle gevolgen van dien. Ook de verhouding van de moeder met haar man komt vaak wat op losse schroeven te staan. Dit doordat zei het gevoel heeft dat hij niet meer op haar signalen reageert. Dit is niet zo raar, want daar komt het verschil in het verwerken van problemen door mannen en vrouwen om de hoek kijken. Vrouwen hebben het nodig om hun problemen met andere te delen, te vertellen. Bij de natuurvolken zie je dat de vrouwen altijd samen leven, werken en praten, met hun kinderen dicht bij. De mannen zijn op jacht, en ‘s avonds zitten ze ergens, liefst alleen, op de uitkijk, en verwerken hun spanningen op die manier. Problemen, daar reageert de man op door een oplossing aan te geven, waar vrouwen alleen maar hun verhaal kwijt willen.

Eigenlijk is het vreemd dat zoveel vrouwen zich dit typisch vrouwelijke nauwelijks bewust zijn. De emancipatie heeft heel veel voor de positie van vrouwen verbeterd. Het werk is nog steeds niet klaar, wanneer deze typisch vrouwelijke, liever moederlijke eigenschappen niet tot hun recht kunnen komen.

Gelukkig was ik in staat met natuurlijke middelen deze moeder weer lekker in haar vel te krijgen. Het belangrijkste voor dit gezin is wel geweest dat ze inzagen dat het allemaal wat minder moet. Dat de gevoelsband tussen mensen weer herstelt wanneer ze weer gewoon tijd voor elkaar hebben. Het heeft te maken met beleven van het leven. Met de mystiek van het leven die door alles heen stroomt. Hier voor hebben wij een open, levendige geest nodig. Een geest die al dat ‘moeten’ heeft losgelaten