Spook in huis - Jac Zitman

Bij mij in de praktijk kwam iemand die een foto bij zich had van een klein meisje van haast drie jaar oud. Het meisje wilde 's avonds en 's nachts maar niet in bed blijven. Haar moeder was ten einde raad, en had haar foto aan een patiënt van mij meegegeven, in de hoop dat ik wellicht kon helpen om een oplossing te vinden.

Aan de foto zag ik al direct dat dit meisje erg bang was in haar kamertje, omdat ze dingen zag "Die er niet zijn". Toen ik mijn bezoeker van mijn bevindingen op de hoogte stelde kwam het verhaal. 'Er zit daar een geest in huis' vertelde hij, 'Althans dat zegt de moeder, maar ik heb zelf ook iets gemerkt'. 'En dat kamertje boven, van de kleine meid, nou dat vind ik echt griezelig'. 'Ik ben daar eens bezig geweest om iets te repareren, en ik had gewoon het gevoel dat er iemand over mijn schouder stond mee te kijken'.

'De ouders van dit meisje', zei ik met de foto in de hand, 'moeten maar eens contact opnemen, want dit moet niet op deze manier zo doorgaan'.

's Avonds al belde de moeder mij op. Ze vertelde me dat ze één kind had, het meisje, en dat haar man zeeman is op de grote vaart. 'Hij is dus lang van huis, maar hij wil niet over deze zaken praten, want hij wordt er eng van'.

'Voordat onze dochter geboren is, was ik werkzaam op een bank, maar na haar geboorte, dus haast drie jaar geleden ben ik gestopt met werken om bij haar te zijn'. 'Vorig jaar hebben we het huis gekocht waar we nu wonen, maar als ik zie wat hier allemaal gebeurt weet ik niet of ik hier wel wil blijven'.

'Ieder kind komt wel eens uit bed, mijnheer Zitman, maar dit is niet gewoon meer'. 'Als ze één nacht per week in haar eigen bed slaapt is het veel, en voor de rest neem ik haar dan maar mee naar mijn eigen bed, want dan kan ik zelf tenminste ook slapen'. Toen volgde er een heel verhaal over de vreemde verschijnselen die er in dit huis gebeurde. Een verhaal vol met "klopgeesten", nachtelijke voetstappen op de trap en deuren die vanzelf open gaan. 'Soms hoor ik mij dochtertje 's avonds schreeuwen in bed, en als ik dan ga kijken zit ze heel bang, met haar ogen wijd open, voor zich uit te staren'.

'Er is iemand of iets in dit huis, ik heb zelfs wel eens iets van een schim gezien, maar het ergste vind ik het voor mijn dochtertje', onderstreepte de moeder haar vraag of ik haar kon helpen. Ik besloot, ook al wonen ze een behoorlijk eind uit de buurt, om er snel eens langs te gaan, en maakte gelijk een afspraak voor een namiddag die zelfde week.

'We hebben de koffie al klaar staan', zei de moeder toen ik enkele dagen later bij ze langs ging, ik ben echt heel blij dat U langs wilde komen'. Ik kon zien dat het huis nog niet zo lang geleden was opgeknapt, alles was heel modern en heel licht. 'Weet U', vertelde de moeder mij onder de koffie, 'dit huis is de laatste tien jaar wel vier keer van eigenaar verwisseld, en ook daarvoor zijn er mensen geweest die hier hooguit vijf jaar hebben gewoond'.

Na de koffie zijn we door het hele huis gelopen en zo kwamen we ook op de slaapkamer van het kleine meisje terecht. Daar, in dat kamertje, wat echt als een leuke kinderkamer was ingericht, voelde ik een enorme spanning hangen. Het is de spanning die je ook wel voelt als je bij iemand binnenkomt, die geen vreemde over de vloer wil hebben, als of alles tegen je zegt dat je maar beter zo snel mogelijk weg kan gaan.

Toen kreeg ik het beeld van een oud vrouwtje dat hier vroeger gewoond had. Ze was een, in het zwart geklede, weduwe en heel erg op zichzelf, heel erg alleen. Nu moet U niet denken dat dat oude vrouwtje daar nog rondspookte, maar haar sfeer van eenzaamheid en eigenlijk ook van ontreddering, hing nog als een ondoordringbare deken in dit kamertje, waar ze volgens mij ook gestorven was.

Met het bewust worden van deze sfeer voelde ik hoe er bij mij een spontaan proces voltrok. Het was alsof ik de sfeer die in dit kamertje hing behandelde zoals ik als magnetiseur mensen behandel. Ik voelde ook dat ik heel erg begon te zweten, zo erg dat de zweetdruppels van onder mijn armen over mijn lichaam liepen.

Bij een tweede bakje koffie, terwijl het kleine meisje aan mijn voeten met haar speelgoed speelde, heb ik de moeder uitleg gegeven over de situatie.

Eigenlijk was zij, de moeder, juist zo gevoelig voor die sfeer van eenzaamheid en ontreddering, die nog van het oude vrouwtje in het huis aanwezig was, omdat ze zich zelf soms ook zo voelde. Door het moederschap en het stoppen met werken was haar leven drastisch veranderd. Meer dan ooit voelde ze zich vaak eenzaam als haar man zo lang van huis was. En dit werd nog eens versterkt door dat ze nog met de naweeën van een postenale depressie zat. Nu zult U zeggen, "De hormonen, het stokpaardje van Zitman", maar een verstoord hormoonstelsel bij vrouwen zorgt er toch echt voor dat ze heel gevoelig worden voor de sfeer die hen omringt.

Kleine kinderen zitten als met een verlengsnoer aan hun moeder vast en reageren hierdoor heel sterk op haar en dat is dan vooral emotioneel. Kleine meisjes, kinderen in het algemeen, denken nog niet zoals volwassenen, maar veel meer in beelden. Hun reageren op omstandigheden is heel totaal en zonder voorbehoud, zoals we dat in hun dagelijks gedrag kunnen zien. Zijn kinderen blij, dan zijn ze dat ook helemaal en als ze verdrietig zijn, is het dan ook één en al verdriet. Kinderen kunnen explosief reageren op omstandigheden, en als ze daar begaafd voor zijn kunnen ze reageren op een paranormale manier.

Het kleine meisje veroorzaakte die verschijnselen, die "spookverschijnselen", als een reactie op de spanning die ze voelt. Gelukkig gebeurt dit onbewust, maar voor de mensen er omheen kan het allemaal heel eng overkomen.

Toen ik in mijn auto stapte, en nog eenmaal naar het huis keek, zag ik dat er wat was veranderd. Het leek alsof het lichter was geworden, vriendelijker.

Vorige week was er een patiënt in de praktijk, die over het meisje begon. 'Sinds U daar bent geweest is het weer rustig in huis' vertelde ze me 'en is die kleine meid nog maar een enkele keer uit bed geweest'.