Reïncarnatie - Jac Zitman

Al heel lang heb ik herinneringen dat ik een jonge vrouw was, ergens in Noord-Frankrijk. Het was in de tweede Wereldoorlog en ik was verloofd met een man die in het verzet tegen de Duitsers actief was. We waren in een hele grote, lege fabriekshal met een groep mensen van mijn leeftijd. Enigszins verborgen stonden mitrailleurs opgesteld op verschillende plaatsen van de hal, waarvan de grote schuifdeuren wijd open stonden. Er was een plan om een kleine groep Duitsers de hal in te lokken en dood te schieten. Mijn taak was het om van boven de deuren van de hal dicht te schuiven als de groep Duitsers binnen was. Ik herinner me dat de groep aan kwam rijden en dat we het lucht alarm op de fabriek lieten afgaan. De Duitsers gingen snel de hal in om zich te verbergen voor eventuele vliegtuigen. Zodra ze binnen waren begon ik snel de deur dicht te schuiven, zoals afgesproken, maar dat ging niet zo goed omdat ik erg bang en zenuwachtig was. Toen hoorde ik een hels lawaai van de mitrailleurs en voelde kogels mijn lichaam doorzeven. Op het laatst was er verbazing, omdat ik door mijn eigen mensen werd doodgeschoten.

In weer een andere herinneringen ben ik een wat simpele jongen van en jaar of 20. Met een kudde geiten zit ik op de helling van een berg. Ver beneden mij is het dorp waar ik vandaan kom, en waar ik 's winters ook woon. Maar zomers ben ik dag en nacht boven, en zorg dat de geiten bij elkaar blijven. Ik heb een fluit bij me, een soort blokfluit waar ik zo nu en dan wat op speel. Bij de kudde is ook een grote grauwe bok met lange kromme horens en gemeen kijkende ogen. Deze bok is heel dominant en valt mij, en het kleine hondje dat bij mij is, regelmatig aan, maar met een flinke stok hou ik hem op afstand. In het landschap zijn allerlei stukken rots zichtbaar die hier en daar verspreid liggen en die ik als het zo uitkomt als zitplaats gebruik.

Dan zit ik op zo'n stuk rots met een mes in een stok te snijden om een mooie staf te maken. Het hondje heeft weer eens ruzie met de bok, en ik sta op om het hondje beschermend op te tillen. De bok valt mij met z'n gehoornde kop aan, ik wankel en val met m'n hoofd op een stuk steen.

Ik merk dat ik boven de heuvel, de rotsen en de geiten zweef. Beneden me zie ik mijn lichaam op de grond liggen terwijl het bloed uit mijn hoofd stroomt. Langzaam wordt het lichter om me heen, en ik voel me zelf heel blij worden.

Wanneer U bovenstaande leest zou u met gemak kunnen constateren dat Zitman wel in reïncarnatie zal geloven. Uiteindelijk hebben de meeste mensen op deze aarde een geloof dat reïncarnatie, wedergeboorte, in zich draagt. Bij de Boeddhisten en Hindoes, om maar een paar grote geloven te noemen, hoort reïncarnatie er gewoon bij, terwijl ook de vroegere Christenen en de kerkvaders in wedergeboorte geloofde. Toch hou ik wat mezelf betreft, ondanks bovengenoemde en vele andere ervaringen en slag om de arm. Ik ben ervan overtuigd dat het niet ons "Ik" is dat wedergeboren zou kunnen worden. Hoogstens ons onpersoonlijke, diepere Ik, dat ook bij de dood van ons lichaam eeuwig leeft. Het is dit "Hogere Ik", de ziel, de eeuwige vonk in onszelf dat uiteindelijk zal opgaan in dat onbeperkte, wat de Boeddhisten het Nirwana noemen, de Christenen God of Het Koninkrijk der Hemelen, en de Moslims Allah, een niet te beschrijven sfeer van licht, schoonheid en liefde waarvan maar een ding te zeggen is: Het is Goed.