Man in het zwart - Jac Zitman

De moeder van de 10 jarige Marianne belde mij op, met de vraag of ik wellicht kon helpen bij het oplossen van de problemen van haar dochter. Het meisje had een moeilijk jaar op school gehad bij een lerares die duidelijk overspannen was en waar de gevoelige Marianne erg onder te lijden had gehad. Sinds enige tijd was ze erg bang om naar bed te gaan omdat ze, zoals ze haar moeder vertelde, regelmatig bezocht werd door een enge man die helemaal in het zwart gekleed is, en voor wie ze erg bang was. De huisarts die geraadpleegd is, had wat kalmerends voorgeschreven en het meisje door gewezen naar een psychiater van het RIAGG. Maar hier waren de verontruste ouders nog niet aan toe, vandaar het verzoek aan mij om hulp.

Samen met vader en moeder kwam Marianne bij mij in de praktijk. Het is een leuk meisje dat heel open zelf haar probleem aan mij vertelde. "Het gebeurd soms wel vier keer in de week" vertelde ze mij. "Dan lig ik nog wakker in mijn bed en dan staat er ineens een zwart geklede man in mijn kamer". "Hij praat ook tegen me, en vraagt dan waar ik over wil dromen". "Eigenlijk ben ik heel bang voor hem, maar dan zeg ik bijvoorbeeld dat ik over poesjes wil dromen, want die vind ik zo lief".

Tranen verschijnen in de ogen van de kleine Marianne en terwijl ze zich flink probeert te houden verteld ze verder. "Maar ik krijg nooit een droom over poesjes of andere leuke dingen, altijd krijg ik enge monsters en zo". "Ik weet niet wat ik moet doen", zegt ze met een zorgelijk gezicht, "ik ben heel bang voor die man in het zwart en durf eigenlijk niet meer in mijn slaapkamer te komen.

Hoewel Marianne pas 10 jaar is "zag" ik bij haar, zoals vaker bij haar leeftijd genootjes, dat haar hormonen al begonnen waren van het meisje een vrouw te maken. Dit terwijl er nog geen uiterlijke kenmerken zijn. Omdat dit proces ook geestelijk ingrijpend is, besloot ik om ondersteunend Hypo Tarwekiemoil Capsules voor te schrijven, die het hormoonstelsel van voeding voorzien. Verder liet ik Marianne op de behandeltafel plaats nemen, met haar ogen dicht. Voorzichtig legde ik mijn vingers op haar gesloten ogen en ik verzocht haar als het ware tegen mijn vingers aan te kijken en mij te vertellen wat zij zag.

"Daar staat hij" stamelde ze, "hij staat daar naar me te kijken, maar hij zegt niets". "Als je goed om je heen kijkt" hielp ik haar, "Zal je zien dat je je in een hele grote, doorzichtige soort zeepbel bevind".

Het meisje bevestigde mijn woorden en ik vertelde haar dat die zeepbel niet kapot kon, en in werkelijkheid haar beschermlaag is.

"Die man in het zwart kan absoluut niet bij je komen" ging ik verder, "die beschermlaag is veels te sterk voor hem". "Kijk nu eens goed naar je zelf, valt het je op dat je van binnen eigenlijk van een heel mooi, lief licht bent?"

Met een lach op haar gezicht bevestigde Marianne mijn woorden en zei "die man in het zwart verdwijnt wanneer de zeepbel helemaal licht is, hij is er bang voor!"

En zo is het bij ieder mens. Iedereen heeft in werkelijkheid zo'n soort zeepbel om zich heen, en iedereen is eigenlijk van een heel mooi licht gemaakt, maar de meeste mensen weten dit niet van zich zelf. wanneer we dit wel weten kunnen we hier bewust gebruik van maken en hoeven we eigenlijk nergens meer bang voor te zijn.

"Van mij kan je wel de droom krijgen die je wilt hoor", besloot ik de behandeling, "kijk maar een beetje naar rechts". "Ja," zei Marianne "nu zijn er wel poesjes, hele lieve". "Dat is echt zo hoor" zei ze tegen haar verbaast toekijkende ouders.

Het is alweer twee maanden geleden dat deze "patiënt" bij mij was en onlangs belde haar moeder mij op. "Ik moet U van Marianne vertellen dat ze nooit meer bang is om naar bed te gaan.

"Nog eenmaal probeerde de man in het zwart haar te plagen, maar ze kan hem nu aan," vertelde haar moeder me, met nog steeds enige verbazing in haar stem.