Eerste drugs dode - Jac Zitman

Ik leerde Piet kennen in de roerige jaren, de 60er jaren toen ik zelf nog tiener was. Het was een prachtige tijd, voor mij en zo veel anderen. Maar ook een gevaarlijke tijd voor sommige, en één daarvan was Piet. Hij was enig zoon, en zijn ouders waren keurige, burgerlijke mensen, die het beste met Piet voor hadden. Piet werkte op een kleine drukkerij, bij een man die zelf geen kinderen had, en hij en zijn vrouw waren gek op de intelligente, hardwerkende jongen. Maar Piet kwam in aanraking met Heroïne, een zeer verslavende harddrug.

In die tijd, toen dit soort middelen nog heel weinig werden gebruikt, wisten wij heel weinig over de uitwerking. Maar aan Piet zagen we hoe verwoestend het was. Van leuke, intelligente jongen veranderde hij in een paar jaar in een verwaarloosde junk. Hij werd steeds magerder en stopte met werken bij zijn goedwillende werkgever, omdat hij dit niet kon volhouden. Geestelijk raakte hij totaal in de war, en hij vertrouwde niemand meer en kreeg hierdoor een heel paranoïde gedrag; achtervolging waanzin dus.

Vlak voor wij gingen trouwen, in 1971, kwamen we Piet tegen in de stad. Hoewel hij heel enthousiast reageerde op onze trouwplannen en dit "helemaal te gek" vond, was er verder nauwelijks met hem te praten, omdat hij erg verward was. Piet zat onder de uitslag en zag er heel verwaarloosd uit. Zijn mooie witte tanden waren veranderd in een rij kleine zwarte stompjes en er was eigenlijk niets meer wat je deed herinneren aan de leuke, intelligente jongen van nog maar een paar jaar geleden.

Vlak na ons trouwen zagen we op de tv een reportage over de "Jezus People", een christelijke beweging die zich bezig hield met evangeliseren onder jongeren. Men hield een groot feest want "Een van hun bezoekers was naar de hemel gegaan", en dat moest gevierd worden.

Wat was er gebeurd? 's Morgens vroeg hadden ze Piet gevonden in het zaaltje waar hij dan gratis op het oude podium mocht slapen, en zo nu en dan wat eten kreeg zoals wel meer zwervers. Hij was gestorven aan een overdosis Heroïne, deze eerste drugsdode van Nederland.

Eigenlijk zou er een standbeeld voor hem moeten worden opgericht, een soort oorlog monument, met als opschrift:

"DIT NOOIT WEER".

Enige jaren geleden kwam ik in Beesterzwaag in revalidatiecentrum "Lindenstijn" in contact met een gezin uit het Noorden van Friesland. De vader en moeder, twee heel aardige, gewone mensen, hadden drie kinderen gekregen, twee meisjes en een jongen. Helaas was door een tragisch ongeluk een van hun dochters omgekomen, wat een zware klap voor dit gezin was geweest, en nu was het volgende drama bezig zich af te spelen. Hun enige zoon, ongeveer zeventien jaar oud was een bezoeker van House Party's. Bij het laatste muziek spektakel wat hij bezocht was er iets verschrikkelijk mis gegaan. Tijdens het feest, dat door duizenden werd bezocht was deze jongen onwel geworden, en in de gealarmeerde ziekenwagen bleek hij een hartstilstand te hebben. De ziekenbroeders wisten hem weer te reanimeren, maar hij was sindsdien in een diepe coma.

Uit onderzoek is gebleken dat hij een of ander "pilletje" moet hebben gebruikt waar hij zo verschrikkelijk op reageerde.

Toen ik de kamer betrad waar deze House fan werd verpleegd zat zijn jongere zusje naast zijn bed. Ze kwam zo vaak ze kon, levend in de hoop dat haar broer wakker zou worden uit zijn coma. Doorlopend speelde ze zijn lievelings muziek naast zijn bed af, en ze praatte veel tegen hem. Het zorgzame meisje was voortdurend bezig heel lief tegen hem te praten terwijl ze zijn vermagerde, koude hand vast hield. In elke spiertrekking van haar broer hoopte ze een teken te zien dat hij op haar reageerde.

Maar, de situatie was heel ernstig. Het lichaam van deze toch eerst stralende jongen was veranderd in een hoopje ellende. Hij was heel spastisch geworden, kon niet meer zelf eten en drinken en lag daar maar wat te spiertrekken als een slacht kip die z'n kop reeds kwijt is. Uit z'n uitstraling "zag" ik dat er weinig hoop was voor de hem, hoe goed z'n familie ook hun best deed om hem wakker te maken. Ik kreeg beelden van motoren, en van de natuur. "Hij houd van motoren, en is een echte natuur liefhebber", vertelde z'n zusje mij met hoop in haar jonge ogen. Ik ben zwijgend weggegaan, met tranen in mijn ogen en pijn in mijn hart. Want deze jongen zou nooit meer bij komen en is enige tijd geleden overleden. Ik hoop dat zijn familie het verdriet, het gemis en de pijn kunnen dragen.

Komt er ooit een eind aan deze waanzin? Is de overheid bereid zijn mouwen op te stropen om deze kinderen in bescherming te nemen tegen niets ontziende geldwolven?

Ik ben het zat om steeds maar te horen dat de politie achter de grote mannen aanzit en de kleine dealers laat lopen. Het getuigd van een grote lafheid om de kleine dealers, die de drugs aan kinderen verkoopt, niet aan te pakken. "We kunnen niets doen", en "We hebben geen bewijzen" is alles wat je te horen krijgt. Maar, de politie kan het deze dealers toch heel erg moeilijk maken, als ze het echt zouden willen. Iedere dealer die blijft rondlopen maakt weer nieuwe slachtoffers. De slachtoffers zijn niet de gebruikers en drugs doden alleen, maar veel meer hun familie en vrienden, die achter blijven.

Wanneer ook de kleine verkopers van harddrugs en "pilletjes" op één lijn worden gesteld met bv oorlogsmisdadigers kunnen we eens tot een monument komen met de tekst: