Omgaan met kanker - Jac Zitman

Jan heeft altijd hoofdpijn, en dat is soms niet te verdragen voor hem. Ook zijn school lijdt onder de situatie. Jan zit in de 1e klas VWO, maar hij kan zich niet concentreren. Tot nu toe had Jan nog nauwelijks een woord gesproken. Stelde zich afstandelijk op. Maar nu deed hij zowaar zelf zijn mond open. 'Wat denkt U?' vroeg hij mij, 'Is mijn moeder helemaal gezond?, Komt de kanker nooit weer terug? U moet dat toch kunnen zien'! Vol verwachting keek hij mij aan, wachtend op het verlossende antwoord'.

Kanker is een rot ziekte, met hele zware behandel methoden, en helaas zonder garantie dat het ooit over is. Ik snap wel dat Jan een verlossend antwoord wil, maar dat kan helaas niemand hem geven, ook ik niet. 'Het enigste wat ik voor je moeder kan doen is haar middelen geven die haar weerstand sterker maken en kruiden die remmend werken voor kankercellen'., vertelde ik hem. 'Daarnaast zal je moeder haar voedingspatroon aan moeten passen, en naar psychische blokkades kijken die haar het leven moeilijk maken'. 'En jij als zoon, kan haar alleen maar steunen, door gewoon jezelf te zijn, en de dingen te doen die bij jouw leeftijd horen'. 'Accepteer dat je zo nu en dan verdrietig en boos kan zijn, en dat je moeder dat ook wel eens is'.

Voor ernstige ziektes en nare omstandigheden moeten we niet weglopen, maar ze juist accepteren. Dan komt de ruimte om ze een plaats in ons leven te geven, en lopen we er niet meer voor weg. Vanuit dit accepteren krijgen we niet alleen de ruimte, maar vooral de kracht om deze moeilijke tijd door te komen. ' Maar als ze dan toch dood gaat?' vroeg Jan met een paar kinderlijke onschuldige ogen, wat dan? 'Dan hoop ik voor jou dat je de kracht vindt om heel dicht bij haar te blijven, en dat je niet voor de situatie wegloopt'. 'Want, dan zal je ook de schoonheid mislopen die in zo'n diep ingrijpende gebeurtenis verborgen ligt'

Zowel Jan als zijn moeder zijn door mij behandeld. Voor Jan heb ik kruiden samengesteld om een einde te maken aan die snerpende hoofdpijn. Na een paar maal behandeld te zijn, kon hij zich weer prima redden. Vooral om dat er meer openheid over de ziekte van zijn moeder kwam. De leraren op school, waarmee zijn ouders op mijn advies gesproken hebben, waren heel blij dat ze wisten met welke problemen Jan worstelde. Hierdoor kreeg hij de kans om op school weer wat bij te komen, en dat gaat gelukkig ook weer goed. Moeder is nog steeds bij mij onder behandeling. Ze gebruikt de kruiden, let op haar voeding, en heeft psychisch een aantal zaken losgelaten die haar erg bezig hielden. Hierdoor is er verbetering gekomen in de relatie met haar man, en vooral met een zuster, met wie ze in onmin leefde. Het blijkt toch steeds weer dat psychische stress een belangrijk facet is in de ontwikkeling van kanker. Niet de enige oorzaak, zoals sommige wel beweren, maar wel één van de oorzaken.

Soms zie je bij kankerpatiënten zulke worstelingen met het leven, dat je ziet dat ze psychologisch gesproken, zichzelf vertellen dat ze eigenlijk niet verder kunnen leven. Je zou dan kunnen zeggen dat ze hun lichaam onbewust, de opdracht geven maar niet verder te leven. Juist daarom kan een ziekte als kanker niet alleen lichamelijk behandeld worden. Gelukkig komen er meer en meer wetenschappelijke studies, die dit onderbouwen. Toch zien we dat er over het algemeen maar weinig behandelaars zijn die hun patiënten op dit moeilijke, psychische vlak helpen. Als magnetiseur kan ik gelukkig zorgen dat lichamelijk alles zo optimaal mogelijk is, maar juist ook het psychische. Hierdoor gaat de kwaliteit van het leven vooruit, en dat is toch uiteindelijk de bedoeling.

Gedicht voor deze moeder schreef ik onlangs een paar woorden op.